Heel eerlijk: toen de Omnibus-aanpassingen werden voorgesteld en later ook werden aangenomen, moest ik dat echt even incasseren.
Ja, er was genoeg aan te merken op de overcompleetheid van de CSRD-regelgeving. Maar toch. Vorig jaar voelde het voor het eerst alsof we écht wind in de rug hadden. De CSRD zette duurzaamheidsbeleid stevig op de kaart — niet als iets vrijblijvends, maar als harde verplichting. En daarmee ook als kans. Een kans om uit de groene bubbel te stappen en zelfs de meest terughoudende organisaties te laten zien dat duurzaamheid niet alleen noodzakelijk is, maar juist veel oplevert.
De aanpassingen haalden een paar scherpe tanden uit de wet. Minder bedrijven vallen er nu onder. Verplichtingen worden uitgesteld. Er is opnieuw onduidelijkheid ontstaan over wat precies gerapporteerd moet worden. En dat voel je. Organisaties twijfelen. Bestuurders schuiven het voor zich uit. De wind is gaan draaien.
Maar misschien nog zorgwekkender: deze aanpassingen zijn in de geopolitieke context nog best uitlegbaar. Kijk naar wat Trump aan het aanrichten is in de VS. Naar het rapport van Draghi over economische weerbaarheid. Naar de verkiezingsuitslagen hier in Europa. De samenleving kiest niet voor duurzaamheid. De havermelkhype is voorbij. Mensen vliegen weer alsof het 2019 is. Duurzaam is duur.
De aandacht versnippert. Het verhaal brokkelt af.
En juist daarom is het tijd om het opnieuw te vertellen. Niet met meer cijfers, maar met meer betekenis. Niet als complianceverhaal, maar als uitnodiging tot verandering.
Op 12 juni organiseren we bij Kyden een event over dat spanningsveld: tussen duur en duurzaam, tussen weerstand en weerbaarheid. Over hoe communicatie juist nu het verschil kan maken — niet door te overtuigen vanuit regels, maar door te verbinden vanuit de kern.
Want als duurzaamheid onder druk staat, is de manier waarop we erover praten belangrijker dan ooit.
Ben jij erbij?
Wouter van Twillert, Business Unit Lead Society & Environment bij Kyden
